Έγινα κι εγώ μελισσοκόμος..και τώρα;

Το παρακάτω ενυπόγραφο άρθρο γράφτηκε από την Χριστιάνα Καλαθάκη μέλος του Συλλόγου μας "Ο Κηφήνας" , Γεωπόνο-Τεχνολόγο τροφίμων ΓΠΑ και νέα Μελισσοκόμο, μετά από αίτηση της Εφημερίδας "ΑΓΡΟBUSINESS" όπου και δημοσιεύτηκε.

Κάποιοι θα το χειροκροτήσουν, κάποιοι θα το κατακρίνουν, κάποιοι θα το χλευάσουν και κάποιοι ....θα σκεφτούν.

Το άρθρο έχει τίτλο " Έγινα κι εγώ μελισσοκόμος....και τώρα? " και εκφράζει ανιδιοτελώς τόσο τις ανησυχίες , αλλά κυρίως την εικόνα που δίνει ο χώρος της Μελισσοκομίας σε  ένα νέο κορίτσι, ανερχόμενη μελισσοκόμο. Πέρα από τις όποιες (ίσως) ανακρίβειες, αιχμηρές (ίσως) εκφράσεις, το άρθρο αυτό πρέπει να αποτελέσει αφορμή για σκέψη και αλλαγή πλεύσης τόσο σε επίπεδο Συλλόγων αλλά και επίπεδο ομοσπονδίας.

Σας παραθέτουμε το άρθρο, το οποίο έχει σταλεί και στο "Μελισσοκομικό Βήμα" αλλά δεν το έχουμε δει ακόμα δημοσιευμένο.

Έγινα κι εγώ μελισσοκόμος..και τώρα;

Η εισαγωγή μου στη σχολή του Γεωπονικού πριν 7 χρόνια και η πολύχρονη λατρεία του πατέρα μου για την μελισσοκομία, ήταν μόνο η αρχή για να πέσω στην παγίδα της ομορφιάς της μέλισσας και να «κολλήσω» κι εγώ με τη σειρά μου στο μέλι. Η ενασχόληση μου με την μελισσοκομία ξεκίνησε από την μικρή οικογενειακή μονάδα, στην αρχή με φόβο για το έντομο αλλά τελικά με θαυμασμό και ενθουσιασμό γι΄ αυτό το θαύμα της φύσης. Η ασχολία με την φύση και συγκεκριμένα με την θαυματουργή κοινότητα της μέλισσας έκρυβε οφέλη πρωτόγνωρα για μένα.

Οι περισσότεροι μελισσοκόμοι από τους παλιούς και πολλοί απ’ τους νέους έχουν την μελισσοκομία σαν παράπλευρη ασχολία ώστε να καταφέρουν να προσθέσουν, με αυτές τις λίγες ώρες ενασχόλησης,  κάποιο επιπλέον εισόδημα. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, με την συνεχή αύξηση της ανεργίας στους νέους (βάζω και εμένα στο σακί αυτό), υπάρχει μια τάση, θετική κατά την άποψη μου, προς την ενασχόληση με τον πρωτογενή τομέα. Η τάση αυτή δυστυχώς έχει ξεκινήσει από κακές βάσεις, καθώς δεν υπάρχει υποδομή  για αυτή την απότομη στροφή της κοινωνίας στον αγροτικό κλάδο, αλλα όπως όλα ξεκινάνε στην Ελλάδα έτσι και αυτό, ξεκίνησε από τα ΜΜΕ σαν μόδα. Η μόδα αυτή στρέφει τους νέους  στην αγροτιά για να βρει ο καθένας το χαμένο του ελ ντοράντο.

Τα προβλήματα για τα οποία κανείς δεν σε προετοιμάζει, τα ανακαλύπτεις στην πορεία και είναι πολλά. Θα μου πεις, παντού υπάρχουν προβλήματα. Σωστά, αλλά  στην περίπτωση της μελισσοκομίας είναι παγιωμένα και δεν υπάρχει από καμία πλευρά διάθεση για αλλαγή πλεύσης. Το ίδιο συμβαίνει και σε όλο τον αγροτικό τομέα, τον οποίο η πολιτεία έχει επιμελώς παραμελήσει τις τελευταίες δεκαετίες. Η στροφή της κοινωνίας προς μια βιομηχανία υπηρεσιών είχε σαν αποτέλεσμα να μας κάνει μαλθακούς και απόμακρους από την φύση η οποία μας θρέφει. Αποτέλεσμα λοιπόν, τώρα που χρειαζόμαστε τον πρωτογενή τομέα δεν έχουμε τις βάσεις να ασχοληθούμε με τη σοβαρότητα που αρμόζει και τελικά γίνονται σπασμωδικές κινήσεις που πιθανότατα θα φέρουν αντίθετο αποτέλεσμα.

Ο αγροτικός τομέας είναι αυτός που μπορεί να δώσει τη λύση. Είναι ο τομέας, μαζί με τον τουριστικό, που αποτελούν την «βαριά» βιομηχανία της χώρας και μπορούν να οδηγήσουν την Ελλάδα στην ανάκαμψη που έχει τόσο ανάγκη. Κανείς όμως απ’ την πολιτεία δεν δείχνει να δίνει την πρέπουσα βαρύτητα σε αυτό το φλέγον ζήτημα.

Τελικά ο μικρός παραγωγός που προσπαθεί και αγωνιά για την καθημερινή πορεία της επιχείρησής του,δυστυχώς πρέπει να αντιμετωπίσει μέσα σε όλα και τα εμπόδια που του βάζει το κράτος τα οποία πρέπει να υπερκεράσει για να επιβιώσει. Συγκεκριμένα ο μελισσοκομός, ζητά προστασία από τα φυτοφάρμακα που εξοντώνουν το ζωικό του κεφάλαιο, ζητά να έχει πρόσβαση στο ράφι για να πουλήσει το προιόν του, ζητά να συμπεριληφθεί ο βασιλικός πολτός και η γύρη στον Κώδικα Τροφίμων και Ποτών, ζητά την αξιοποίηση και άλλων προιόντων μέλισσας όπως πρόπολη και κερί. Το αποτέλεσμα; Σιγή. Κόπος χωρίς αξία. Τα μέλια που υπάρχουν στα ράφια είναι εισαγώμενα και υποβαθμισμένα, ο βασιλικός πολτός στα φαρμακεία είναι σκόνη, και έτσι προχωρά η ζωή του καταναλωτή που ανυποψίαστος αγοράζει αυτά τα προιόντα, επειδή η πολιτεία «ξέχασε» να τον προστατέψει και άφησε στην μοίρα του τον μικρό παραγωγό χωρίς προώθηση και ανάδειξη του συγκριτικού πλεονεκτήματος των ελληνικών προιόντων έναντι των προιόντων δεύτερης διαλογής.

Θα μου πεις πάλι, τόσα προγράμματα έχει η πολιτεία για ενίσχυση νέων αγροτών, ούτε αυτό σου κάνει; Δυστυχώς, είναι μια ακόμα παγίδα για να μοιραστούν χρήματα προς ενίσχυση ήδη στημένων επιχειρήσεων και όχι προς ωφέλεια νέων ανέργων που θέλουν να ασχοληθούν με την αγροτιά και τους λείπει το κεφάλαιο. 

Συγκεκριμένα ένας «νέος» μελισσοκόμος για να τύχει της ενίσχυσης αυτής θα πρέπει να έχει στην κατοχή του 110 μελισσοσμήνη. Η  ταπεινή μου γνώμη από την μικρή μου εμπειρία στην μελισσοκομία είναι ότι οποιος έχει ήδη 110 κυψέλες δεν είναι νεοεισερχόμενος στο επάγγελμα και για να μπορέσει να συντηρήσει αυτό το ζωικό κεφάλαιο έχει επενδύσει ήδη αρκετά χρήματα για να στήσει την υποδομή  που απαιτείται. Υποτίθεται ότι η κίνηση αυτή της πολιτείας έπρεπε να λειτουργήσει σαν εναρκτήριο λάκτισμα για έναν νέο που δεν θέλει να είναι ακόμα ένας σερβιτόρος στην καφετέρια αλλα που θέλει να καταπιαστεί με τη γη και τους καρπούς της και δεν έχει την οικονομική δυνατότητα.

Υπάρχουν σωματεία, σύλλογοι, ομοσπονδίες, όλα όμως σώματα ακέφαλα, με ανθρώπους καθισμένους σε καρέκλες χωρίς όραμα και ορμή. Η λύση δεν θα έρθει από αυτούς αλλα κυρίως από εμάς τους νέους που ενώ προσπαθούμε  μουδιασμένοι να αντιμετωπίσουμε την δυστροπία της εποχής που ζούμε, πρέπει να συνεργαστούμε και να αφήσουμε πίσω την νοοτροπία της μονάδας που τόσα χρόνια μαστίζει την κοινωνία μας. Η πολιτεία είναι αμετακίνητη επειδή εμείς δεν μιλάμε και τελικά δεν διεκδικούμε. Ας προσπαθήσουμε οι νέοι να αναλάβουμε τις ευθύνες που μας αναλογούν, να κάτσουμε σε θέσεις που μας τρομάζουν και να συνεργαστούμε για ένα καλύτερο μέλλον. Μόνο με συλλογική προσπάθεια θα υπάρξει αποτέλεσμα.

Καλαθάκη Χριστιάνα

Γεωπόνος-Τεχνολόγος Τροφίμων ΓΠΑ

Μέλος του Συλλόγου Αν.Αττικής «Ο Κηφήνας»

Email: xristianadepp@yahoo.gr